Gisteren kwam ik terug uit de bergen. Witte bergen. Helemaal wit, wat een pracht, wat een rust. Nog nooit heb ik zoveel sneeuw gezien, het leek of die bergen met bergen slagroom waren bekleed. Dat beeld en de stilte waren oorverdovend.

Thuis gekomen viel m’n oog op een stuk in de krant over de roman De acht bergen. De schrijver Paolo Cognetti zei in een interview (Parool 23 januari) dat het een stille roman is. Eigenlijk nooit bij stille boeken stil gestaan, maar opeens moest ik denken aan Kalme Chaos van Sandro Veronesi, ook een Italiaanse schrijver. De stilte voel je door het hele boek heen. Al lezend, slaat de rust op je over. De hoofdpersoon zit passief dag in dag uit, eerst in z’n auto, daarna op een bankje voor de school van z’n dochter, nadat hij plotseling weduwnaar is geworden. Vrienden, familie, collega’s komen hem daar opzoeken om hun problemen aan hem voor te leggen. Meer zeg ik niet, behalve dat het de moeite waard is om te lezen.

Terug naar De acht bergen, ik heb het nog niet gelezen, maar het staat nu op mijn lijstje. De roman gaat over vriendschap en de natuur. Cognetti zegt over zijn stille roman. “Er wordt geen gebruik gemaakt van hoogstaande technologie, er komen geen mobieltjes in voor, geen computers. Ik denk dat de mens iets mist wat er ooit wel was. Rust.”  Hij heeft gelijk: terug naar de rust.