Lang geleden schreef ik wel eens een blog. Opeens stopte het. Geen idee, waarom. Laat ik gewoon weer beginnen, kijken of ik ’t nog kan. Hierboven De Denker van de Britse beeldhouwer Flanagan, die bekend werd door zijn vele bronzen hazen.
Deze Denker lijkt minder diep in gedachten verzonken dan die van Rodin. Dat komt natuurlijk ook omdat hij, zij of hen een dier is. Maar vergis je niet, deze haas heeft heel wat te overdenken, hij, zij of hen bevindt zich niet ver van het Witte Huis in Washington en zit in Biden’s denktank.
Ach, soms is ’t beter om gewoon te doen, in plaats van erover na te denken. Voilá het is gelukt.
Noem mij geen sneeuwklokje, want dat ben ik niet. Ik ben een lenteklokje (leucojum vernum) en sta hier heel mooi te wezen tussen een dorre bende bladeren. Die bladeren kunnen wel eens worden opgeruimd!
Hoewel ik een van de vroeg bloeiers ben, is het sneeuwklokje me altijd voor. Maar zonder gele stippels, die zijn echt van mij. Ik heb ook nog een zus, Zomerklokje (leucojum aestivum), maar zij laat zich pas later zien. Ze ligt nu nog lekker te ronken onder de grond en komt pas bij in mei. Ze is een stuk groter en heeft meer bloemen aan haar steel, maar verder lijken we veel.
Net over de grens van Amsterdam ligt het kleinste arboretum wat ik ken. Nu ken ik er niet veel, maar in vijf minuten liep ik er doorheen. Net lekker voor een korte pauze. Ik heb het net ontdekt, het is een voormalig arboretum van de VU, die de bomenverzameling had aangelegd voor onderzoek. Nu is het van de gemeente Amstelveen die er een parkje van heeft gemaakt, maar de bijzondere bomen, waaronder een Alnus Spaethii uit 1894 en een Toona Sinensis staan er natuurlijk nog.
Het ligt vlakbij Nest, een gebouw waar ondernemers voor een niet al te hoge prijs werkruimtes huren. Ik ben daar 1 dag in de week om al het werk dat ik de rest van de week voor me uitschuif af te ronden. Dat werkt goed, evenals de korte pauzes
Anders dan in de Franse Alpen, waar dorpen even waren afgesloten van de buitenwereld door hoge bergen sneeuw, de Spaanse snelwegen waar ingesneeuwde auto’s waren gestrand of New York waar het al weken achtereen ijs- en ijskoud is, wil het in Nederland niet echt lukken met de winter. Het lijkt nog steeds herfst en voor sommige planten is het voorjaar al begonnen: hazelaars, narcissen zelfs enkele rozen zag ik in bloei staan.
Nee, met de winter in Amsterdam wil het niet echt lukken. Zou het stilte voor de storm zijn of komt de winter later langs? Ik denk en hoop het laatste zodat we nog kunnen schaatsen op de gracht of op de Amsterdamse bosbaan zoals een paar jaar geleden.
Het weer verandert, de seizoenen schuiven op of verplaatsen zich naar andere continenten. Het weer reist naar oorden waar het niet eerder is geweest. Wat te denken van de Sahara, waar de toppen nu wit kleuren door de sneeuw en het zand nog maar een beetje opstuift. Nog even en we skiën straks in de Sahara, maar eerst schaatsen in Amsterdam. Laat de winter nu maar komen.
Ter voorbereiding op een natuurles voor een basisschool, liet ik thuis enkele witte bonen ontkiemen. De kinderen gaan dat later in de klas doen, heel eenvoudig: je bedekt de binnenkant van een glazen pot met keukenpapier, vult hem vervolgens op met stukjes krantenpapier en stopt de boon tussen het glas en het keukenpapier. Zorg dat het papier altijd vochtig blijft.
Het potje had ik een licht, warm plekje gegeven, vlakbij de slaapplaats van de poes Artemis, want zij houdt ook van warmte en licht. Normaal slaapt zij de hele dag, maar het kiemen van de boon weerhield haar daarvan. De kiemkracht van de bonen is spectaculair, de eerste twee dagen gebeurt er weinig, maar daarna schieten de wortels uit de boon en baant de stengel zich in een razend tempo omhoog. Net stil vuurwerk in slow motion. Bovendien goed te zien achter ’t glas. Happy New Year!
Op een school in Amsterdam Zuid loopt een enthousiaste juf rond. Ze is gek van sneeuwklokjes. Zij is niet de enige. Er bestaat een ware galanthomania, zeg maar gerust een sneeuwklokjesgekte, die ooit in Engeland begon.
In de herfst kwam de juf met 30.000 bolletjes aanzetten. Ze moesten snel geplant worden, want het bolletje van de sneeuwklok is gevoelig en droogt snel uit. Dertig jongetjes en meisjes van groep 5 hielpen de juf mee de bolletjes te planten, zo’n duizend per kind. Kinderarbeid. De bedoeling was om in het Vondelpark een route van sneeuwklokjes te maken.
De juf had mij gevraagd om in de klas iets over die voorjaarsbloemen te vertellen. Ter voorbereiding op de les leek het mij aardig om vandaag het spoor van de sneeuwklokjes te volgen. Het duurde even voordat ik het sneeuwklokjes-pad gevonden had, maar bij het sleutelbruggetje zag ik enkele witte groepjes staan. Dit moest het zijn. De kinderen hadden niet alleen langs het pad, maar ook midden op het pad gepoot, die bloemetjes waren intussen goed plat. De route was wel erg kort voor 30.000 bolletjes. Zou de rest in de vijver liggen of zouden ze nog ondergronds zijn en volgend jaar pas bovengronds komen?
Galanthus nivalis foto MvL
De Galanthus nivalis heet het gewone sneeuwklokje. Maar zo gewoon is het niet. Pas als je door de knieën gaat zie je de schoonheid van het plantje. Drie witte bloemblaadjes met binnenin drie groen gevlekte, hangend aan een iel stengeltje dat weer en wind doorstaat en na een regen of sneeuwbui fier overeind blijft staan. Adriaan van Dis beschreef het mooi in IJskoud de eerste (uit Tuin in de branding):
Over de zomer kan ik zingen
Ook de lente krijgt mijn lied.
Maar ik kan me niet bedwingen
Bij de eerste sneeuwklokspriet.
Die eigenwijze witte donder
Die zich door de korstgrond spiest
Is voor mij een wilskrachtwonder,
Want wie bloeit nou als het vriest?
En daarom, als de kou de grond kust,
Laat ik mijn wanten in de kast
En kniel met blote handen
Voor mijn eerste voorjaarsgast.
Jong en onbevreesd stond ze daar opeens voor de stier van Wall Street. Een vrolijke actie van de Amerikaanse fondsbeheerder State Street met de oproep om meer vrouwen aan het roer te krijgen. En dat allemaal vanwege Internationale Vrouwendag. Zou het lukken? En blijft het bronzen meisje staan? Het beeldje is net als destijds de bronzen stier, zonder toestemming geplaatst. Het beeld, dat symbool stond voor de kracht en macht van het Amerikaanse volk na de beurscrash van 1987, werd omarmd door de New Yorkers en mocht daarom in hun stad blijven staan. Dat gebeurt vast en zeker ook met het onbevreesde meisje. Aan haar zal het niet liggen. Die twee op Wall Street zijn wel aan elkaar gewaagd. Nu de echte vrouwen nog. Kunnen ze onbevreesd blijven?
Dat onbevreesd zijn, bleef even hangen. Ik kreeg er allerlei hersenspinsels bij. Was ik vroeger minder bang dan nu? Ik geloof het wel. Dat verklaart natuurlijk menige confrontatie met m’n puberdochter. Zij is dat onbevreesde meisje en ik de stier.
Plantenjournaal- Sterhyacint (Scilla)
Scilla foto MvL
De Scilla met haar mooie ster- tot klokvormige bloemetjes in knikkende losse trosjes is één van de eerste bollen (samen met de sneeuwklokjes) die mijn tuintje opsiert. Normaal is ze blauw, maar nu staat ze er nog wat bleekjes bij. Oorspronkelijk komt de plant uit Iran. Zeer geschikt voor verwildering. U ook? Doet het ook goed in pot. Het kan veel schaduw hebben en trotseert koude winters.
Winter, lente en Valentijn’s onzin en dat allemaal in één week. Zo’n witte witte wereld op zondag blijft toch wonderlijk schoon. Met sjaal en muts het park ingaan en dan verrast worden door een struik roze winterbloemen. Daar kan geen Valetijn’s bloem tegenop. Zoveel winterbloeiers zijn er trouwens niet, maar de Viburnum x bodnantense ‘Dawn’ bloeit zachtroze en trekt zich weinig aan van wat sneeuw of strenge vorst. Het lijkt net een voorjaarsbloesem, maar hij showt zijn bloemen al vanaf december tot ver in maart. Lekker lang dus. De bloemen hangen in trosjes bij elkaar. Bij het uitlopen is de buitenkant van de bloem overwegend rood. Na het openen van de trompetvormige bloemen begint de verkleuring: van roze naar wit.
foto MvL
Geen zin in een sneeuwpop maken, een sneeuwboom is een fluitje van een cent. Halverwege de week werd het even lente. Zo’n dag waarop je als kind je moeder vraagt of je mét zonder jas naar buiten mag. ‘Hoe wil je dat doen? ‘ riep m’n moeder dan lachend.
Plantenjournaal – Sarcococca confusa
Een andere bloeiende en geurende struik is de Sarcococca confusa. Een wintergroene plant met kleine witte bloemen die later in het jaar zwarte bessen krijgt. Kan goed in de schaduw staan en is zeer geschikt om als lage heg te dienen. Mét zonder jas.
Op reis kijk ik anders. Ver weg lijkt alles mooier. Maar dat is natuurlijk onzin want als je goed kijkt is het dichtbij huis minstens zo mooi. Het is gewoon een kwestie van je ogen de kost geven. Toch mis ik veel omdat m’n hoofd van A naar B bezig is. Niet bezig zijn en onderweg goed om je heen kijken en voilà er gaat een wereld voor je open. Het lukt me steeds beter om in die wereld te zijn. Zo fietste ik laatst in de Beethovenstraat over het Zuider Amstelkanaal en zag dit filmisch dauwbeeld.
Wel handig als je op de plaats van bestemming je hoofd er weer bij hebt. Dat lukt me dan de laatste tijd steeds minder. Zo ben ik het afgelopen halfjaar 3 fietsen kwijt geraakt. Niet door een dief, maar door vergeten de fiets op slot te zetten. Gisteren lunchte ik met een vriend in de buurt van het concertgebouw en had m’n fiets gestald voor een hokje waarop te lezen staat: God Zoekt Jou! Met uitroepteken. Ik rende snel weg en dacht: m’n fiets staat hier tenminste veilig.
Toen ik twee uur later wilde afrekenen, zocht ik m’n tas met portemonnee. Nee, toch niet weer, hij moest nog in mijn fietskrat liggen, vergeten mee te nemen. Ik rende terug naar God en ja hoor, daar lag mijn tas in het kratje. Zelfs met de rits open en het fietssleuteltje bovenop. Niks weg. Ik bedankte God en betaalde blij de rekening.
Plantenjournaal-Varen en crocus in de sneeuw
foto MvL
De wintergroene varen is mijn favoriet. Ook in de sneeuw steelt hij de show in mijn kleine tuintje. Evenals de kleine gele krokus , die als eerste de tuin kleurt.
Hollands meisje aan het ontbijt van Liotard bron:nu.nl
‘Mam, ik ga ontbijten met Zoë’ riep m’n dochter en weg was ze. Later beklaagde ze zich dat het best wel duur was om buitenshuis te ontbijten. Ik knikte. De jeugd schijnt tegenwoordig buiten de deur te eten inclusief de ochtendmaaltijd. Gemak, dacht ik, maar gezellig is het natuurlijk wel. Toen onlangs vroeg in de ochtend de stroom uitviel en heel Amsterdam donker bleef, ontbeet ik samen met dochter bij het kaarslicht. Dát was pas gezellig. Ik voelde dan ook een lichte teleurstelling toen de lichten opeens weer aansprongen. Weg romantiek.
Over romantiek gesproken. Wat te denken van het Hollandse meisje aan het ontbijt, pas aangekomen in het Rijks, schenkt ze heel secuur een kopje koffie. De eenvoud, rust en sobere kleuren komen je te gemoed. Het lijkt het buurmeisje van Vermeer, maar dit Hollandse typje is niet geschilderd door onze Hollandse meester, maar door de Zwitserse Liotard. Wel in dezelfde tijd als het melkmeisje. Het schilderij klein van stuk, is behoorlijk indrukkend als je ervoor staat. Nog een stapje dichterbij en je ziet dat het randje om de pastelblauwe tafel een beetje versleten is. Het hout schemert er door heen, alsof het goud is.
Bananen pannenkoekjes zijn hip om de dag mee te beginnen. Althans bij de foodies en sinds kort ook hier in huis. We doen ons best om erbij te horen. Je maakt ze met een beetje bakpoeder, ei en banaan. C’est tout. Ze lijken op American pancakes, maar dan zonder suiker, melk en tarwe. Lekker licht, doch voedzaam.
Wat ook al enige tijdje hip is, is de pannenkoekplant. Een ouderwetse plant, terug van weggeweest met dank aan instagram. Een pannenkoekplantgek plaatste elke dag een foto van haar baby pannenkoekplantje en dat werd zo’n hit dat volgers graag een stekje wilden. Ook de commercie deed mee. Opeens zie je de pannenkoeken prominent in de plantenwinkels staan, maar hij is ook écht leuk. Met een koddige stip op z’n ronde blad maakt hij een vrolijke indruk. Hij zuivert de lucht en is bovendien makkelijk te verzorgen.
Groene Vrijdag 