Alles heeft schoonheid, staat vaak op m’n theezakje, maar kan je het ook zien, is de vraag? Nee, natuurlijk niet. Je moet wel een beetje in de stemming zijn, want er zijn van die dagen waarop alles grijs, nat en stom is. Deze week bromde ik me door zo’n grijze, grauwe dag heen. En opeens zag ik licht in de kale bende: witte kleine vrolijke bloempjes. De enige bloeiende boom in de hele omgeving. Ja dan is schoonheid niet ver te zoeken.
Het lijkt een volmaakte bloem, deze witte anemoon, maar als je goed kijkt, zie je een paar onvolmaaktheden. De schoonheid van de imperfectie. In Japan noemen ze dat Wabi Sabi.
Wabi Sabi is een Japanse levenskunst, die je niet zo een- twee- drie onder de knie hebt. Zeker als de jaren gaan tellen en het verval intreedt. Het is leven in het nu, genieten van het moment en accepteren dat niet alles volmaakt hoeft te zijn. Aanvaarden dat niets blijft zoals het is en iets uiteindelijk vergankelijk is. Eigenlijk net als de natuur.
Samengevat: zie de schoonheid van de imperfectie.
Lang geleden schreef ik wel eens een blog. Opeens stopte het. Geen idee, waarom. Laat ik gewoon weer beginnen, kijken of ik ’t nog kan.
Hierboven De Denker van de Britse beeldhouwer Flanagan, die bekend werd door zijn vele bronzen hazen.
Deze Denker lijkt minder diep in gedachten verzonken dan die van Rodin. Dat komt natuurlijk ook omdat hij, zij of hen een dier is. Maar vergis je niet, deze haas heeft heel wat te overdenken, hij, zij of hen bevindt zich niet ver van het Witte Huis in Washington en zit in Biden’s denktank.
Ach, soms is ’t beter om gewoon te doen, in plaats van erover na te denken. Voilá het is gelukt.
Na de Groene Jas, de Groene Tulp. De Groene tulp wandelt natuurlijk niet, maar ik beleef er veel plezier aan. Het is net of de bloem elke dag iets verzint om mijn aandacht te trekken. Dan is het een paar druppels water in de palm van haar blad en dan is het een vleugje geel in een van haar bloembladen. Altijd subtiel., maar elegant. Tja, je moet wat als je tussen al je gekleurde collegae staat.
Met de Groene Jas op stap is een feest. De kleur stemt al vrolijk. Bovendien is de bewoner van de jas een opgewekte snuiter. De jas valt op en roept reacties op, vooral in de stad, meestal positief: “Meneer, wat een mooie jas heeft u aan”. De jas knikt, glimlacht en loopt rustig door met de rug gestrekt. Dat laatste gaat niet vanzelf, maar met de handen op de rug lukt het aardig.
In Het Amsterdamse Bos kleurt de jas een met de natuur. Net zo groen als het gras en de bladeren van de wilgen langs het pad. De vogels tjilpen: “wat een rare vogel is dat”.
De naam Truus deed mij meteen denken aan m’n moeder. Haar echte naam was Geertruida Alberdina, maar niemand noemde haar zo. M’n tweelingbroer en ik plaagden haar met die naam. We zongen dan het lied van Alexander Curly en veranderende Guus in Truus. Het lied paste haar niet alleen omdat ze Groningse was, maar ook omdat ze van gekke dingen hield.
“Truus kom naar huus want de koeien staan op spring’n
De varkes mutt’n vret’n en ’t hooi moet van ’t land
Truus kom naar huus want daar ‘beuren rare ding’n …….
De gele narcisletters die in Utrecht aan de Catharijnesingel bloeien, hadden natuurlijk niets met onze moeder te maken, maar met wie dan wel? Het blijkt een oorlogsmonument te zijn. Normaal hebben zulke monumenten iets zwaars, maar de bloemenletters van Truus zien er zo lief en licht uit. En toch, door al z’n eenvoud een ferm gebaar.
Het bloemenmonument is voor Truus van Lier, een rechtenstudent en verzetsstrijdster uit de Tweede Wereldoorlog. Ze was lid van van de verzetsgroep C-6 en werkte als koerierster, smokkelde wapens, bracht joden naar onderduikadressen. Een moedige vrouw. In 1943 is zij op 22-jarige leeftijd geëxecuteerd in concentratiekamp Sachsenhausen. Dit omdat ze een beruchte Utrechtse hoofdcommissaris van politie had doodgeschoten. De NSB’er, zocht zeer actief naar ondergedoken Joden. Omdat er geen enkel monument was voor Truus van Lier, besloot de heer Tommie Hendriks om een ‘bloemenmonument’ voor haar te planten en te onderhouden. Sinds vorig jaar heeft Frank de Munnik het stokje overgenomen. Sinds negen jaar siert, in de lente, haar naam de berm van de Catharijnesingel. Daardoor weten steeds meer mensen wie Truus van Lier was. Een mooi eerbetoon. Acht uur vanavond denk ik even aan Truus.
Art Brut is iets anders van opzet dan de Tefaf. Dit geldt zowel voor de kunstwerken als voor de bezoekers. Op de Tefaf in Maastricht lopen veel ‘sjieke’ mensen met extravagante kleding of dure sieraden rond. Naast de kunst is het dan ook zeer de moeite waard om mensen te kijken. Als je tenminste van wat gekkigheid houdt.
Art Brut is net iets anders. Daar zie verrassende kunst van mensen met een bijzondere achtergrond. De een heeft in de gevangenis gezeten, de ander in een psychiatrische instelling, maar hun kunst is met een gedrevenheid gemaakt. Het spat van de doeken af. Het was Jean Dubuffet die deze spontane kunst verzamelde en voor het eerst in 1949 in Parijs exposeerde. De culturele elite stond even op z’n kopf. Dubuffet wilde de manier van kijken naar kunst vernieuwen. Weg van de gebaande paden: de gevestigde uitgangspunten, de academische blik en standaarden moesten wijken voor de nieuwe spontane kunst door onbekende kunstenaars zonder enige vorm van kunstopleiding.
De gebloemde kus is geschilderd door Aloïse Corbaz (1886-1964). Zij werkte als gouvernante aan het hof van Willem II en werd heimelijk verliefd op de keizer. Zo erg zelfs, dat ze een ingebeelde liefdesaffaire met hem kreeg. Wanneer ze later in een inrichting terecht komt, begint ze kunst te maken.
De expositie van Dubuffet is te zien in het Outsider Art Museum in de Hermitage (t/m 25 september 2019). Er lopen daar geen gekke mensen (zoals op de Tefaf) rond, maar de kunst is er even mooi.
Afkomstig uit het gebergte van Libanon waar hij de koning van de bomen wordt genoemd, staat in Nederland op het landgoed Bingerden een exemplaar heel mooi te wezen. Dit is bijzonder want de Libanese ceder is zeldzaam, wordt zelfs met uitsterven bedreigd. Allemaal door de klimaatverandering, gebrek aan water en nieuwe insecten die het jonge groen wegvreten. De Libanese regering doet er alles aan om de boom te behouden door 40 miljoen nieuwe bomen aan te planten. Dat zie ik de Nederlandse regering niet zo snel doen met de Nederlandse eik of berk. Nou staan deze twee iconen ook niet op de Nederlandse vlag, terwijl de Ceder wel de Libanese vlag siert.
Onderzoekers van de universiteit van Wageningen voorspellen dat de eik en de berk wellicht uit onze bossen verdwijnen. Hoezo dat? Nou, ook als gevolg van de klimaatverandering. Het wordt te warm in Nederland. De eik laat zijn bladeren en eikels in de zomer vallen alsof het herfst is. Hij voelt zich hiertoe genoodzaakt om zo min mogelijk water te laten verdampen. Dat betekent dat hij deze zomer niet groeit. Als dat volgende zomers weer gebeurd, dan legt hij uiteindelijk het loodje. Dit geldt ook voor de berk, die kan evenmin tegen te veel warmte.
Het goede nieuws is, dat er nieuwe soorten voor terugkomen. Bomen die goed tegen de warmte kunnen. Stel je voor dat wij over enkele tientallen jaren, vanuit de Nederlandse Antillen, de divi divi boom op onze stranden hebben staan. Prachtig toch?!
Paardenbloem foto MvL
De paardenbloem (taraxacum officinale) is een onderschatte bloem. Het zijn eigenlijk duizenden bloemetjes op een steel. Eerst is hij geel en dan opeens is het een pluizenbol met aan elke pluis een vrucht met zaadjes erin. Hoe zit dat?
Nadat de bloemen door bijen zijn bestoven, sluiten de gele blaadjes zich tot een bol, de blaadjes verwelken en er verschijnen pluizen. Hierin zitten de zaden. De zon laat de pluizenbol openen, klaar om op reis te gaan. Een flinke windvlaag doet het pluizenzaadje door de lucht zweven op reis naar een nieuwe bestemming. Eenmaal op de grond met een regenbuitje erover, kiemt het zaadje uit tot een nieuwe paardenbloem. Eerst de groene bladeren en dan weer de gele bloemen.
Studio Drift, een kunstenaars collectief, heeft de bloem op waarde weten te schatten en haar super goed belicht. Het werk van Studio Drift is bijzonder en laat zich moeilijk definiëren. Hun kunst is technisch, bewegelijk en biologie speelt een belangrijke rol. De relatie natuur-mens-technologie staat vaak centraal in hun werk.
Een van hun eerste projecten, Fragile Future, is een serie lichtsculpturen met pluizenbollen van paardenbloemen rondom ledlampjes. In het Stedelijk Museum kan je het nu zien. Ongelofelijk mooi! Een aanrader voor een ieder.
Tip: ga vrijdagavond dan zijn er weinig mensen in het museum en kan je je in alle rust je laten overrompelen door de pluizenbollen.
” Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente”, een vrolijke hit uit de jaren ’90. De lente van 2018 is zeker vrolijk, het voelt als een zomer die nooit over zal gaan, terwijl de zomer nog moet beginnen.
Van Suzanne- , trouwens ook een hit (maar dan uit de jaren ’80), met-de-mooie-ogen (Thunbergia) word ik ook vrolijk. Haar inktzwarte ogen in de witte kroonbladen blijven je aandacht trekken.
Het is een eenjarige plant die graag in de zon staat, maar het ook goed blijft doen half in de schaduw. Het is een snelle klimmer, die goed ondersteunt moet worden. Zorg er voor dat zij goed te drinken krijgt, dan heb je een lange zomer plezier van haar mooie ogen.
Groene Vrijdag 