Alles heeft schoonheid, staat vaak op m’n theezakje, maar kan je het ook zien, is de vraag? Nee, natuurlijk niet. Je moet wel een beetje in de stemming zijn, want er zijn van die dagen waarop alles grijs, nat en stom is. Deze week bromde ik me door zo’n grijze, grauwe dag heen. En opeens zag ik licht in de kale bende: witte kleine vrolijke bloempjes. De enige bloeiende boom in de hele omgeving. Ja dan is schoonheid niet ver te zoeken.
Het lijkt een volmaakte bloem, deze witte anemoon, maar als je goed kijkt, zie je een paar onvolmaaktheden. De schoonheid van de imperfectie. In Japan noemen ze dat Wabi Sabi.
Wabi Sabi is een Japanse levenskunst, die je niet zo een- twee- drie onder de knie hebt. Zeker als de jaren gaan tellen en het verval intreedt. Het is leven in het nu, genieten van het moment en accepteren dat niet alles volmaakt hoeft te zijn. Aanvaarden dat niets blijft zoals het is en iets uiteindelijk vergankelijk is. Eigenlijk net als de natuur.
Samengevat: zie de schoonheid van de imperfectie.
De naam Truus deed mij meteen denken aan m’n moeder. Haar echte naam was Geertruida Alberdina, maar niemand noemde haar zo. M’n tweelingbroer en ik plaagden haar met die naam. We zongen dan het lied van Alexander Curly en veranderende Guus in Truus. Het lied paste haar niet alleen omdat ze Groningse was, maar ook omdat ze van gekke dingen hield.
“Truus kom naar huus want de koeien staan op spring’n
De varkes mutt’n vret’n en ’t hooi moet van ’t land
Truus kom naar huus want daar ‘beuren rare ding’n …….
De gele narcisletters die in Utrecht aan de Catharijnesingel bloeien, hadden natuurlijk niets met onze moeder te maken, maar met wie dan wel? Het blijkt een oorlogsmonument te zijn. Normaal hebben zulke monumenten iets zwaars, maar de bloemenletters van Truus zien er zo lief en licht uit. En toch, door al z’n eenvoud een ferm gebaar.
Het bloemenmonument is voor Truus van Lier, een rechtenstudent en verzetsstrijdster uit de Tweede Wereldoorlog. Ze was lid van van de verzetsgroep C-6 en werkte als koerierster, smokkelde wapens, bracht joden naar onderduikadressen. Een moedige vrouw. In 1943 is zij op 22-jarige leeftijd geëxecuteerd in concentratiekamp Sachsenhausen. Dit omdat ze een beruchte Utrechtse hoofdcommissaris van politie had doodgeschoten. De NSB’er, zocht zeer actief naar ondergedoken Joden. Omdat er geen enkel monument was voor Truus van Lier, besloot de heer Tommie Hendriks om een ‘bloemenmonument’ voor haar te planten en te onderhouden. Sinds vorig jaar heeft Frank de Munnik het stokje overgenomen. Sinds negen jaar siert, in de lente, haar naam de berm van de Catharijnesingel. Daardoor weten steeds meer mensen wie Truus van Lier was. Een mooi eerbetoon. Acht uur vanavond denk ik even aan Truus.
Gisteren kwam ik terug uit de bergen. Witte bergen. Helemaal wit, wat een pracht, wat een rust. Nog nooit heb ik zoveel sneeuw gezien, het leek of die bergen met bergen slagroom waren bekleed. Dat beeld en de stilte waren oorverdovend.
Thuis gekomen viel m’n oog op een stuk in de krant over de roman De acht bergen. De schrijver Paolo Cognetti zei in een interview (Parool 23 januari) dat het een stille roman is. Eigenlijk nooit bij stille boeken stil gestaan, maar opeens moest ik denken aan Kalme Chaos van Sandro Veronesi, ook een Italiaanse schrijver. De stilte voel je door het hele boek heen. Al lezend, slaat de rust op je over. De hoofdpersoon zit passief dag in dag uit, eerst in z’n auto, daarna op een bankje voor de school van z’n dochter, nadat hij plotseling weduwnaar is geworden. Vrienden, familie, collega’s komen hem daar opzoeken om hun problemen aan hem voor te leggen. Meer zeg ik niet, behalve dat het de moeite waard is om te lezen.
Terug naar De acht bergen, ik heb het nog niet gelezen, maar het staat nu op mijn lijstje. De roman gaat over vriendschap en de natuur. Cognetti zegt over zijn stille roman. “Er wordt geen gebruik gemaakt van hoogstaande technologie, er komen geen mobieltjes in voor, geen computers. Ik denk dat de mens iets mist wat er ooit wel was. Rust.” Hij heeft gelijk: terug naar de rust.
[1].jpg)
Afgelopen zondag versierde ik de mini kerstboompjes in onze straat met sierappeltjes (de ballen van Menno waren te prijzig). Een Duitse vrouw zette haar bakfiets met haar twee dochters, Alba en Paula, naast de plantenbak die ik aan het versieren was. Ze zaten gezellig naast elkaar in de bak en een van de twee begon het Duitse kerstverhaal dat haar moeder haar had voorgelezen aan mij te vertellen. Het kwam door die rode appeltjes die ik in mijn handen had. ‘De kerstman liep te somberen door het grote bos, terwijl hij anders zo vrolijk was. Hij zag dat de mensen verveeld waren geworden omdat de kerst jaar in, jaar uit hetzelfde was, cadeaus, cadeaus, eten, eten. De kinderen vonden de cadeaus natuurlijk leuk, maar dat was van korte duur. Hij moest iets bedenken om de vreugde weer terug te brengen en er een echt feest van te maken….’ Ontroerd luisterde ik tot het einde naar haar verhaal, niet alleen vanwege het verhaal, maar ook omdat een wildvreemd meisje, ik denk dat ze een jaar of 7 was, de tijd nam om zo’n aardig verhaal te vertellen, terwijl haar moeder een winkel was ingelopen. Het kerstverhaal ging over de allereerste kerstboom versierd met rode appeltjes, net als in onze straat. Wil je weten hoe het afloopt, hierbij de link van het oude kerstverhaal van Hermann Löns (1866-1914): Der allererste Weihnachtsbaum
De Plataan op Goede Vrijdag foto MvL
Geknipt en geschoren staan de platanen op Goede Vrijdag, ontdaan van tak en blad, fier rechtop. Wat ik vreesde is gebeurd. De kale platanen zien er vreemd uit, maar het schijnt goed te komen. De bomenman ging secuur te werk en nam de tijd voor elke boom. Zorgvuldig werd gekeken welke tak afgezaagd moest worden. Hij keek als een kapper en scheen voor elke boom een ander model in gedachten te hebben. Aan het einde van de middag lagen de takkenbossen op straat, die even later bij elkaar geveegd en door de bezemwagen opgehaald werden.
Het straatbeeld is anders. Het heeft iets van een schilderij van Willink. Niet de wolken, maar de takken bepalen nu de vervreemdende sfeer. Het is even wennen. Ook voor de vogels. Nog geen een heeft in de kale bomen gezeten. Over vogels gesproken, vanmorgen hoorde ik dat het grote paasvuur in Dronten is afgelast vanwege een klein koolmeesje. Het beestje had zich in de zes meter hoge berg takken genesteld. Het vogeltje mag nu rustig blijven broeden totdat alle eitjes uitgekomen zijn en haar jongen uitgevlogen. Het Paasvuur wordt uitgesteld en gewoon ergens in de zomer aangestoken. Geen boze reacties, geen haan of haas die er naar kraait. En dat in 2017. Vrolijk Pasen!
Binnenkort gaan de platanen naast ons huis naar de kapper. Nou ja de kapper komt bij de bomen. Nog preciezer ze worden gekandelabeerd. Gewat? Tot kandelaar geknot. Dat is niet zomaar wat takjes weghalen, nee, de boom wordt rigoureus gekapt en krijgt een compleet ander uiterlijk. De bomen zien er nu prachtig vol uit met een weide boog aan zijtakken, nog niet in blad maar wel op ’t punt om te gaan bladeren.
Ik vind het spannend en ben er zelfs een beetje zenuwachtig over. Als het kandelaberen niet goed gebeurt, kunnen de bomen beschadigen en sommige boomsoorten overleven het niet. Gelukkig kunnen platanen er goed tegen, maar zullen ze straks nog net zo knap zijn? We zullen zien. Wordt vervolgd.
Dinsdag waren daar alleen nog grote dikke knoppen en woensdag begon er wit doorheen te schemeren. En vandaag? De Beverboom heeft zijn knoppen wakker geschud en de bloembladen zijn opengesprongen. Nog een beetje in de kreukels van het lange in de knop-zitten, maar daarom niet minder mooi. Met dank aan het warme weer.
De magnolia is een bijzondere bloem. Haar bloembouw komt overeen met de oudst bekende fossiele bloemen en duidt erop dat de oorsprong van deze soort in de buurt van de eerste bloemplanten moet liggen. En dat was 98 miljoen jaar geleden. Nog een wonder dat de bloem een fossiel werd, want bloemblaadjes vergaan snel.
Ook wakker zijn de bloemen van de Japanse sierkwee (Chaenomeles japonica), een makkelijke plant die weinig aandacht vraagt. Alleen de kleur dan, die doet je toch even om kijken. In augustus krijgt de kwee geelgroene vruchten, waarvan je heerlijke sap of gelei kan maken. Fijn om wakker bij te worden.
Chaenomeles japonica foto MvL
‘ Flowers can’t solve all problems, but it’s a great start’. Leuke tekst, toch? Ik las het op een raam van een bloemenwinkel in de Constantijn Huygensstraat en dacht aan de bloemwinkels in Moskou, waarvan er veel 24 uur per dag open schijnen te zijn, omdat een Rus zonder bloemen niet ongestraft laat thuis kan komen. ’s Nachts komt de Rus daar bloemen kopen, omdat hij moest overwerken of omdat er iets anders tussen kwam op weg naar huis. Een of twee bloemen volstaan niet in Rusland, het moet een flinke bos zijn én wel met een oneven aantal bloemen. Een even aantal geef je als er iemand dood is. De kleur is ook niet onbelangrijk, maar hoe dat zit ben ik vergeten. Overwerken in Moskou is een dure grap, een mooie bos bloemen kost al gauw 50 euro. Eigenlijk moet je overwerken om een bos bloemen te kunnen betalen.
Daar heeft de Nederlandse man geen last van. De prijs van een bos bloemen ligt hier aanzienlijk lager. Je kan zelfs bloemen per stuk kopen en enkele bloemen in een vaas misstaan geheel niet. Dus de Nederlandse man hoeft niet over te werken om bloemen mee te brengen. Daarom zeg ik “Flowers, what else ?’
‘Papa wat deed jij eigenlijk toen je 15 was ?’ vroeg onze dochter S onder het eten. Leeftijd is opeens een dingetje geworden in huize van Lennep. Eerder speelde leeftijd geen rol, maar geleidelijk aan is het een onderwerp geworden. Van S begrijp ik het wel, zij wordt volgende maand zestien en kan niet wachten tot het zover is. “Het leven begint pas echt als je zestien bent” roept ze regelmatig. Ik kan me die tijd niet goed meer herinneren, maar spannend was het wel. Lees verder Bijna zestien
Groene Vrijdag 