Voor een tergend langzaam dier reist de schildpad van Fabre aardig wat. Van Belgie, Amsterdam naar de Côte d’Azur. In 2011 zag ik haar voor het eerst op de Apollolaan in Amsterdam tijdens de ArtZuid expositie. Het tafereel stemde meteen vrolijk. Er gingen geruchten dat het kunstwerk aangekocht zou worden, maar opeens was het weg.

Ik miste het als ik langs reed op de fiets of in de auto, maar na verloop van tijd gaat het gemis over en ben je ’t vergeten. Zoals dat met (bijna) veel dingen gaat. Het weerzien drie jaar later in St-Paul-de-Vence was een aangename verrassing. De twee zien er pico bello uit en dat is wel eens anders geweest. Oorspronkelijk stonden ze in Nieuwpoort aan de Belgische kust, waar zee, wind en regen het brons zo aantastte dat ze beiden zwart als roet waren geworden. Gevaarlijk vanwege de discriminatie. Nee, het was gewoon lelijk en de kosten om ze telkens op te lappen resen de pan uit. Dus moesten ze op reis.

De kunstenaar vond dat moeilijk, hij wilde over zee uit blijven kijken. De oorspronkelijke plek hoorde en was onderdeel van het kunstwerk. Op de Apollolaan was weinig strand of zee te bekennen. Gelukkig kijken de reuzen schildpad en haar ruiter nu weer naar zee. En wat voor zee? Zo blauw, zo blauw.

Plantenjournaal-Gaura

Het leek in oktober nog zomer aan de Franse Zuidkust. De gaura (Prachtkaars) stond nog steeds mooi te wezen in het decor van groene palmen.  Ook in Nederland groeien ze best. Ze willen wel op een zonnige plek staan. Met zijn ijle groeiwijze is hij(vooral de witte gaura lindheimeri)  goed met siergrassen, lavendel of ijzerhard te combineren.

Het zijn langbloeiers (soms tot oktober). Voor de winter kunnen ze het best afgeknipt worden vlak boven de grond, om zoveel mogelijk energie te sparen voor de winter. Bij strenge winters is het raadzaam de plant af te dekken.