Sinterklaas op het schoolplein van de Cornelisvrijschool            foto MvL

Hoewel ik niet meer geloof wordt ik toch altijd een beetje zenuwachtig als de kinderen beginnen te zingen op het schoolpleintje. Ik woon ongeveer op het schoolpleintje van een lagere school. Naarmate de tijd vordert en de Goedheiligman op zich laat wachten, worden de liedjes luider en luider. De kinderen worden ongeduldig en ik ook.

Terwijl de poezen Apollo en Artemis rustig voor het raam zitten te kijken naar het voor hun onbekende tafereel en de huismerel ongestoord de laatste sierappeltjes uit de tuin pikt, kijk ik ongedurig waar hij blijft. Elk jaar is het een verrassing hoe hij komt. Gebracht door de brandweer? Via een takelwagen, achterop de scooter, of in een rode Porsche (het schoolplein ligt achter de PC, meer zeg ik niet) waar de Sint opgevouwen inzat en slechts met moeite uit kon komen.

Eénmaal kwam hij op z’n witte viervoeter, een enorm paard. Toen hij wilde afstappen bleef hij met z’n voet in de beugel hangen. De Sint bungelde aan het paard, zijn rode mijter viel af, de meesters en juffen probeerden het paard, dat intussen goed onrustig was geworden, in bedwang te houden. Dat lukte niet echt.  De Goedheiligman sleepte over de grond en leek intussen op een van de bandleden van ZZ Top.  Zijn haar lekker ruig, baard scheef en z’n witte onderjurk half over z’n hoofd. De kinderen waren doodstil geworden.  Toen hij uiteindelijk zijn voet uit de beugel had weten te wurmen, viel de Sint zacht op de nog warme paardenpoep. Ook ik was stil, ik wist niet wat ik zag: het leek een scene uit een film.

Ieder jaar hoop ik stiekem dat er iets dergelijks gebeurt, maar het gaat al jaren goed. Ook dit jaar alles volgens planning. De kinderen staan braaf in de rij en Sint komt met z’n Pieten in een mooi ouderwets koetsje. Heel idyllisch allemaal, maar niet zo leuk als die ene keer.

Plantenjournaal – Malus
Bijna winter, de bomen zijn inmiddels bijna kaal. Nog een enkel blad bungelt aan de malus boom, terwijl hij een week geleden nog vol groene bladeren zat en bovendien groen bezoek had. Bij het openslaan van de gordijnen, zag ik de groene ringparkiet op de tak van de malus zitten. Hij zit daar vaker, vanwege de rode kleine appeltjes.  De foto is wat vaag, ik was natuurlijk nog niet helemaal wakker.  Maar zie de kleuren, het groen van de veren en de bladeren, het oranje van de appeltjes en de snavel, ik was meteen wakker.

In de herfst rode appeltjes en in de lente mooie witte bloesem. In de winter ziet de malus er niet uit, maar dat is makkelijk op te lossen met wat kerstverlichting (of een groene vogel).