bron: http://www.dictoot.com

Even liggen de potloden er verslagen bij. De afgelopen dagen dacht ik aan vriend Stefan die tussen de bedrijven door van afgebroken takken en boomstammen uit zijn tuin menshoge potloden maakt. Dikke, dunne, kromme, geen een is er hetzelfde. Dit doet hij al zolang ik hem ken. De potloden staan fier rechtop, meestal in kleine groepjes enigszins verscholen in zijn grote tuin. Het is een koddig gezicht vooral de gekleurde punten die boven het groen uitsteken (overigens de potloden op de foto hierboven zijn niet van Stefan, die van hem zijn nog mooier).

Kleurpotloden hebben sowieso iets vrolijks, misschien omdat ze je doen herinneren aan de kindertijd of omdat kleuren gewoon een fijne bezigheid is, tenminste als niemand controleert of je wel binnen de lijntjes blijft. Tien jaar geleden zat ik in Ierland in een café, (eigenlijk zat ik veelvuldig in het café vanwege de aanhoudende regens), daar zaten mannen van een zekere leeftijd heel serieus kleurplaten in te kleuren. Ik moet bekennen dat ik wat moest gniffelen, maar tegelijkertijd dacht: waarom niet?

En dan is daar opeens het potlood als wapen. ,, …Wij zijn hier omdat de pen en het potlood uiteindelijk de sterkste wapens zijn. Het slechtste wat we nu kunnen doen is voldoen aan de verwachting van die terroristen: dat we haat en wraakgevoelens tussen bevolkingsgroepen toelaten in onze harten.” dat zei de burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb als protest tegen de bloedige aanslag in Parijs. Hij stelde dat het doden van onschuldige mensen, waar ook ter wereld, nooit met gelatenheid mag worden gadegeslagen. En ik zat op de bank voor de tv. Had ik gisteren niet samen met m’n dochter op de Dam moeten staan?

Het was een indrukwekkende speech. Hij riep tenslotte iedereen op de tolerante samenleving te verdedigen; ,,…Niet verdeeld, maar samen. Niet met wapens, maar met woorden. Niet met haat, maar met liefde.”

Midden op de Place de la Bastille staat een boom waar de Fransen spontaan briefjes met teksten op prikken om hun medeleven te betuigen aan de slachtoffers van de aanslag in Parijs. Een briefje blijft me bij. Er stond een rood gekleurd hart op, met daarin de simpele zin: ‘ik kan niet tekenen’.

Plantenjournaal – Creeping Charlie

Er bestaat een plantje, de Engelsen noemen hem de Creeping Charlie (Glechoma hederacea) , in Nederland bekend onder de naam hondsdraf, met opvallende heldere paarsblauwe bloemetjes. Het is een wilde plant, een bodembedekker en groeit (vaak spontaan) op schaduwrijke plekken.

De Creeping Charlie wordt vaak afgedaan als onkruid omdat het goed kan woekeren. De Engelsen wijden er zelfs artikelen aan ‘How to kill creeping Charlie’.  Aan onkruid kleeft iets negatiefs, iets lelijks. Dat is helemaal niet het geval met de hondsdraf. In haar bloeitijd (maart tot en met juni) kan het grote vlakken vullen waardoor de bodem met een grote blauwe waas wordt overdekt. Heel mooi.

In de homeopathie wordt gezegd dat een aftreksel van hondsdraf zou helpen tegen moeilijk te genezen wonden. De Latijnse naam is waarschijnlijk een verbastering van een heel oud gotisch woord Gunderaba dat “wonddrank” betekent. Laten we onze wonden likken door het planten van creeping Charlie.