Vorig jaar had ik een moestuintje op de Zuidas ingeklemd tussen de VU en de voetbalvelden van Buitenveldert. Het was een mystieke plek. Als je er voorbij fietste, zag je het nauwelijks liggen. Het lag verstopt achter de bomen. Eenmaal aangekomen stapte je terug in de tijd en kwam je in een oase van rust en groen. Aan een zijde stonden rijen appelbomen, waaronder je heerlijk kon luieren en genieten van zelfgemaakte soep of appeltaart en aan de andere zijde lagen de moestuintjes waar een enkeling hard werkte. Alleen de hoge gebouwen aan weerszijden verraadde de tijd.

Oorspronkelijk waren het schooltuinen, waar Anton Meester de stadskinderen leerden wroeten in de aarde.  Naast wortelen, boontjes en pastinaak stonden er altijd een paar zonnebloemen te pronken.  De bloemen waren vele malen groter dan de kinderen zelf.  Allemaal te zien in het boek ‘Eeuwige Schooltuin’ waar 50 jaar schooltuinwerken in beeld is gebracht met foto’s van de kinderen.

De schooltuinen zijn vorig jaar verdwenen, omdat de VU de grond had gekocht om er op te bouwen. De bouw werd uitgesteld en daarom mochten stadsmensen er nog een seizoen moes-tuinieren. Schooltuinmeester Anton Meester hielp nog steeds waar nodig, ook bij het organiseren van borrels en feestjes.  Én hij was meer dan nodig: bij het verzorgen van de drank, het eten,  het regelen van een dj voor  de dansliefhebbers. Het was een heerlijke zomer, met zelfgemaakte tomatensoep,  pizza’s uit de buitenoven en marshmallows van het haardvuur. Af en toe kreeg ik een alarmmail dat het moes niet meer van het onkruid te onderscheiden was en dat het onkruid de tuintjes van de buren overwoekerde. Dan moest ik aan de slag, een week niet geweest was funest voor de moes en voor de buren. In het begin zag het er wel aardig uit, met wat tulpen lijkt het al snel wat, maar halverwege de zomer was het niet meer om aan te zien. Daar heb ik natuurlijk geen foto’s van. Van de tulpen wel.

Inmiddels zijn alle bomen gekapt en ligt er een grote parkeerplaats: een kale, kille bende. Er ligt nog een klein stukje aarde achter de parkeerplaats en daar mogen nog moestuintjes worden gehouden. Schoffelen achter het asfalt lijkt mij minder aantrekkelijk. Ik heb nu een moestuintje op m’n aanrecht. Tomaten, basilicum, andijvie en broccoli. Het groeit als kool en het mooie is, ik hoef niet meer te schoffelen en bovendien geen last van onkruid. Gemak dient de mens. Dank je wel AH.