Zelfs de koningin onder de waterlelies, Victoria, is in de war.  Zij bloeit slechts een keer per jaar en wel in de nacht. Na de tweede nacht verdwijnt zij onder water om haar zaden te laten rijpen. De eerste nacht opent zij haar bloem in het wit en de tweede in het roze en daarna neemt zij afscheid.

Gelukkig maakt ze meerdere bloemen. Ze verschijnen achter elkaar en nooit tegelijkertijd.   Haar bladeren zijn immens met hoog opstaande randen. Zo sterk dat er kleine kinderen op kunnen drijven.  Het is nauwelijks te bevatten dat deze bloem met haar bladeren uit één zaadje komt.  Het is een wonder.

Vrijdag een week geleden, midden op de dag, opende Victoria haar witte bloembladen opeens. ‘Niks wachten tot het donker is, laat ik de boel ’s omgooien’ moet ze gedacht hebben. ‘Compleet in de war’: riep de tuinman van de Hortus. ‘Net als wij’, dacht ik.

Plantenjournaal- Meisjesogen (Coreopsis ‘Sonja’)

Felrode meisjesogen (coreopsis) met een witte rand kijken me vragend aan. Hun stengels zijn één met het gras. Ze staan daar zo vrolijk en onschuldig te wezen. Ik denk terug aan mijn meisjestijd. Met onbezorgde blik keek ik de wereld in,  nog onwetend en onschuldig bovendien. Niet dat ik nu zoveel meer weet, ik doe alsof en van onschuld is ook al geen sprake meer. Om van de zorgen in de wereld maar te zwijgen. Ik begin te veel uit te weiden, terug naar de onschuldige plant.

De Coreopsis  is een makkelijke, vaste plant en stelt nauwelijks eisen aan de grond, alleen van nattigheid moet zij niets hebben, vooral niet in de winter.  Zij doet het goed op arme droge grond en bloeit vooral in de late zomer. Sommige soorten bloeien door tot diep in de herfst.  De bloemen hebben een margriet-vorm en kunnen allerlei kleuren hebben en verschillende lengtes ( 30 tot 100 cm). Het zijn prairie-planten,  waardoor ze wind en droogte goed verdragen. Veel voeding is niet nodig. Een zonnige standplaats heeft de voorkeur, een beetje schaduw wordt voor lief genomen. Kortom, een ideale zorgeloze plant, ook voor de mens zonder groene vingers.