Aan het einde van Koningsdag fietsten we naar het terras van een wijnbar in de Pijp om het glas te heffen op weer een jaar ouder. Onderweg kwamen we de Oranjeboom tegen. Vriendin A. sprong van haar fiets en maakte bovenstaande foto.  De linten dansten sierlijk op de wind. Het was een pracht gezicht, net als de foto.  Dat komt ervan als je naast een fotograaf fietst.  Op het terras hadden we het over leeftijdsverschillen en ouder worden.

Het voordeel van ouder worden is dat je minder moet, dat je meer doet waar je zin in hebt en lak hebt wat anderen zeggen of denken. Mijn man is daar heel goed in (trouwens ook al toen hij jong was).  Op een zekere leeftijd hoef je jezelf minder te bewijzen, laat staan voor een ander. Dat hou ik mezelf voor als ik me jonger voel dan ik ben. Eerlijk gezegd kan ik er maar moeilijk aan wennen. Aan dat ouder worden.  Nog steeds voel ik een kleine verontwaardiging als iemand ‘Mevrouw’ tegen me zegt, terwijl dat vrij normaal is bij een mens van vijftig. Het zijn de getallen die me doen schrikken.

Die getallen speelden vorige maand tijdens een tennisreisje ook al een rol. De reis was enige tijd geleden gepland. Om allerlei redenen kwam het er maar niet van. Maar dit jaar wel,  sterker nog ik ben alweer terug. De reis zou naar Spanje gaan, maar elke maand kwam er een berichtje met een wijziging of een verrassing.  De eerste maand wijzigde de bestemming van Spanje naar Turkije, daarna de vluchttijden, die bleken iets minder gunstig uit te vallen (nu midden in de nacht) en vlak voor vertrek kwam de verrassing: de lijst met deelnemers. De verstrekte gegevens moesten overeenkomen met de gegevens in onze paspoorten. Of wij dat even konden checken? De geboortedata stonden er ook bij : 1937, 1941, 1943 ,1946 ….. zo ging de lijst verder. Ik was veruit de jongste en scheelde meer dan 25 jaar met de oudste deelnemer.  Waarom had niemand ons gewaarschuwd? Als ik geweten had dat het om een ouderen-tennisreis ging,  had ik bedankt. Vriendin I. wist ook van niets;  zij had mij intussen een bericht gestuurd met de woorden: “Mo, daar weet jij wel raad mee! ” alleen omdat mijn man ietsje ouder is dan ik,  maar ik vond het helemaal niet grappig. Ik probeerde er bij de reisleiding nog onderuit te komen, maar een stem aan de andere kant van de lijn sprak mij ferm doch aardig toe: “Ik begrijp niet waar je je druk over maakt;  in al die 15 jaar dat ik  tennisreizen organiseer, is nog nooit iemand over de leeftijd gevallen. Je doet aan leeftijddiscriminatie! Bovendien zul je zien dat het stuk voor stuk leuke mensen zijn…”.  Ik stamelde nog dat ik niets tegen mensen op leeftijd heb en goed met ze om kan gaan en daar ook ervaring mee heb, maar gaandeweg wist ik dat ik beter m’n mond kon houden om het niet erger te maken.

U voelt al waar het heen gaat: het was een heerlijke vakantie én dat lag niet alleen aan de tennisleraren.  Ondanks een regenbuitje zo af en toe hebben we heerlijk getennist en veel gelachen met onze nieuwe tennisvrienden. Wat een leuke mensen en wat een leuke vakantie!

Nu maar hopen dat we volgend jaar weer mee mogen. Zo zie je  hoe vooroordelen je op het verkeerde been zetten.

Plantenjournaal- Zomerklokje 

In onze mislukte stiltewandeling van vorige week kwamen we de elegante zomerklokjes (Leucojum aestivum ‘Gravetye Giant‘) tegen.  Leucojum is afgeleid van het Griekse leucos (wit) en ion (viool), dus een witte viool. en Aestivum betekent ” zomers”. Deze vaste plant behoort tot de narcisfamilie en is vrij zeldzaam in het wild.  Het zomerklokje bloeit, in tegenstelling tot haar naam doet vermoeden, al in de lente (april en mei). Elk stengeltje van dit bolgewas draagt 3 tot 7 bloemetjes. Aan elk bloemblaadje zit aan het einde een mooi groen puntje. Het blad verschijnt al tijdens de wintermaanden en kan de vorst goed verdragen. De schattige bloemen komen het mooist uit in grote groepen. Hoe meer bloembollen u plant des te meer effect de bloemen geven. Het zomerklokje kan goed verwilderen in de border of tussen bladplanten zoals de Hosta.