Alle berichten door movanlennep

Valentijn met stekels

foto MvL
foto MvL

‘Jij bent ouderwets! Wie stuurt er tegenwoordig nog een kaart?’ stond in een app die ik van een vriendin kreeg. Ik had haar via een kaart laten weten dat ik een leuke avond had gehad. Ja, ik geef toe ik krijg weinig kaarten of brieven meer. Vroeger nog wel van opa en oma of geliefden. Nu weten de jongelui niet eens van het bestaan van een postzegel. Een brief posten? Hoe moet dat? Tijden veranderen, des te leuker als er iets bij de post zit. Vanochtend lag er een kaart op de mat. Een Valentijnskaart. Nou ja, zo leek het, maar ik twijfelde of de afzender dat ook voor ogen had. Geen tekst of uitleg op de achterzijde. Ik moest lachen, maar een tikje verontwaardigd was ik wel.

’s Middags werd er een doos bezorgd. Nieuwsgierig maakte ik de doos open, met verbazing keek erin.  Inderdaad: geen rode rozen. Een doos vol met cactussen. Hele mooie gekleurde cactussen die sowieso vrolijk stemmen, ook al hou je niet van die stekels. Ik moet nog bedenken hoe ik ze uit de doos krijg.

foto MvL
foto MvL

Plantenjournaal- Dwergkwee (Chaenomeles Superba)
Dwergkwee, kweeappel, Japanse dwergkwee, Japanse sierkwee, allemaal namen voor een en dezelfde struik: Chaenomeles. De struik bloeit vroeg in maart en april nog voordat het blad eraan komt. Daarom zijn de bloemen zo opvallend en goed te zien. Er zijn wit bloeiende variëteiten en heel veel van rood afgeleide tinten. Het blad is opvallend licht groen.

Na de bloei komen er vruchten aan waarvan je heerlijk jam kan maken en ze ruiken bovendien heerlijk. De takken hebben flinke doorns. Daarom worden ze vaak geplant in openbare ruimtes om het er doorheen banjeren minder aantrekkelijk te maken. Bij mij staan de ze in een vaas. Ik had de takkendoorns gekocht zodat de poezen Artemis en Apollo er niet aan zouden komen. Een vaas bloemen is niet veilig voor die twee. Binnen een uur zijn de bloemen er af en voetbalt Apollo ermee. Maar aan deze Japanse sierkwee prikken ze hun neus. Oh, zouden het Apollo en Artemis zijn,  die mij de kaart stuurden?

FullSizeRender (1)
Dwergkwee                                                                                     foto MvL

De groene roos

Aerial Roots 7 van Nikkie le Nobel    foto MvL
Aerial Roots 7 van Nikkie le Nobel                                                foto MvL

Planten en bomen schijnen er geen saai of rustig bestaan op na te houden. Je denkt al snel: ze kunnen niet denken, nemen geen beslissingen, kunnen niet samenwerken zoals mens of dier. Dat blijkt toch niet helemaal te kloppen. Planten en bomen zijn intelligent. Ze manipuleren, bedriegen, belonen en werken zelfs samen. Deze verbazingwekkende inzichten haal ik uit het boek ‘Plantaardig, vegetatieve filosofie’ van de filosoof Oudemans. Ik lees dit boek met verwondering, maar ik kan er geen speld tussen krijgen.

Het was overigens Darwin die daar als eerste over schreef. Hij zag “…dat wortels niet zomaar passief naar beneden groeien, maar zich kenmerken door beweging en waarneming. Een wortel navigeert, weet wat boven en beneden is neemt de zwaartekracht waar, kan vocht lokaliseren, neemt kou en warmte waar.” Hij ontdekte met andere woorden dat planten veel intelligenter zijn dan we dachten. Dat betekent dan ook dat wij, mensen, meer op planten lijken dan we denken.

Als ik mocht kiezen, zou ik wel op het geranium-stekje van Nikkie le Nobel willen lijken. Lekker achter het raam in zon. Op haar olieverf schilderijen zijn fijne borduursels verwerkt. Hierboven zijn de wortels met draad zichtbaar gemaakt.

Plantenjournaal-Rosa Wimbledon

Rosa Wibledon    foto:MvL
Rosa Wimbledon                                                                                foto:MvL

Of liever zou ik op de Wimbledon roos willen lijken.  Ik hou van tennis en wil er best zo uitzien. Bovendien ruik je nog lekker ook. Vanochtend liep ik in Aalsmeer me te vergapen aan zoveel prachtige bloemen. De versheid straalt je tegemoet, alsof ze net geplukt zijn. Vriendin I. zocht groene bloemen. Bij de kleur groen denk je meer aan blad dan aan bloem, maar bij Rosa Wimbledon sprong de bloem er met kop en schouders boven uit.  Een groene roos met een subtiel vleugje rood aan de bovenste rand in de binnenste bladen van de roos.  Ze zijn aan de prijs, maar dat neem je voor lief als je ze ziet.  Bovendien kan je ze altijd nog stekken.

Rozen stekken is niet moeilijk.  Let we:l je doet dit na de bloei, dus tussen eind augustus en begin september. Hoe stek je een roos?

  1. Zoek een aantal rechte takjes aan de rozenstruik en verwijder de bottels.
  2. Knip deze takjes recht onder een ‘oog’ (dikker stukje waar een blad uit groeit) af.
  3. Verwijder de bladeren van de onderste helft van de stekken.
  4. Leg hydrokorrels of potscherven op de bodem van de potjes en vul deze met eigengemaakte compost of stekgrond.
  5. Prik een gaatje in de aarde en stek de rozenstekken voor de helft in de grond.
  6. Een stek heeft in het begin geen wortels en kan dus weinig vocht opzuigen. Zorg daarom voor zo min mogelijk verdamping door (de meeste) bladeren aan de stek te verwijderen, de grond goed te bevochtigen en de stek uit de wind en niet in volle staan te plaatsen.
  7. Als in het voorjaar uit het bovenste oog een blad gaat groeien heeft de stek wortels gemaakt en kan hij in de tuin worden geplant.

Stekken van planten kan op verschillende manieren zie stekken op de website van tuinieren.nl

Les Neiges d’antant

Wit Vondelpark Foto MvL
Vondelpark  30 januari 2015                                                             Foto MvL

Toen ik vanochtend vroeg naar buiten keek dacht ik aan die mooie regel : “Mais où sont les neiges d’antan ?” Niet dat ik altijd in het Frans denk en zeker niet om zeven uur ’s ochtends. Misschien kwam het omdat ik gisteravond het Frans van mijn dochter overhoorde en ik vanochtend de wereld wit zag. Waar kende ik die regel toch van? Ik besloot eerst naar het Vondelpark te gaan voordat de sneeuw voor de zon zou smelten. Mijn werk zou niet smelten en duldde best nog wat uitstel.

Het park lag er vredig bij. Mooi gehuld in een flinterdun laagje sneeuw. Ik was net op tijd. Onder de bomen regende het al smeltwater, terwijl de zon de sneeuw nog wat oplichtte, begon de sneeuw langzaam te verdwijnen. Les neiges d’antan,  de sneeuw van weleer, wat wil je nog meer? Waar ken ik die regel toch van?

Vondelpark 30 januari 2015 foto MvL
Vondelpark 30 januari 2015                                                     Foto MvL

Het is een regel uit een gedicht. Een gedicht van de Fanse dichter, dief en vagebond François Villon.  Een arme sloeber die in de late Middeleeuwen in Parijs opgroeide en af en toe Parijs verliet vanwege een moord of een diefstalletje.  Zijn regel “Mais où sont les neiges d’antan ?” is wereldwijd bekend en wordt menigmaal geciteerd om de melancholie van het leven aan te duiden. Toch bijzonder dat na na zes eeuwen die ene zin nog regelmatig valt. François moest eens weten.

Vooruit nog een foto, want wie weet is het de laatste sneeuw van deze winter.   

sneeuw op de takken foto MvL
Vondelpark 30 januari 2015                                                           Foto MvL

Plantenjournaal- Zuidelijke Brandnetel (Urtica membranacea)
In het radioprogramma Vroege Vogels hoorde ik voor het eerst van de Zuidelijke brandnetel. Op jacht naar winterbloeiers is deze maand een allochtone plant ontdekt, nota bene in de Pijp in Amsterdam.  Het is geen gewone brandnetel, hij geeft witte kleine bloempjes in de winter en prikt veel minder dan de gewone grote brandnetel.

De plant leeft normaal  in Portugal of Spanje, maar nu dus ook in de geveltuintjes van de Pijp. Hij schijnt zich hier thuis te voelen. Naar alle waarschijnlijkheid is hij als verstekeling meegelift met uit Zuid-Europa ingevoerde kuipplanten. Geholpen door zachte winters heeft de zuidelijke brandnetel mogelijk de eerste stappen naar inburgering gezet.

Bron: vroegevogels.vara.nl

Blauwe Vrijdag

foto Juliette Erkelens

Foto uit de serie Strand van Juliette Erkelens

De week begon met Blue Monday, de deprimerendste dag van het jaar volgens de Engelse psycholoog Cliff Arnall. Mij is het niet geheel duidelijk waar hij zich op baseert.  Het zou komen omdat de feestdagen voorbij zijn (velen zijn daar juist blij om), er te veel gegeten en gedronken is, het geld op is en alle goede voornemens inmiddels gesneuveld zijn. Kortom, de sleur zit er weer in.

Ik ben maandag ongeschonden doorgekomen. Nergens last van gehad.  Maar gisteren diende Blue Monday zich bij mij aan, terwijl het al donderdag was. Gelukkig is het vandaag vrijdag en is de sombere sluier bijna opgetrokken. Een goede nachtrust doet wonderen. Bovendien heb ik geen enkele reden om somber te zijn, maar zo’n dooddoener werkt averechts. “Opgewekt voorwaarts” hoor ik m’n vader zeggen als hij vroeger op m’n pruillipje wees. Dat hielp wel, maar pas nadat ik  hem nog een snauw uitdeelde.

Wat ook helpt is naar mooie dingen kijken. Ik moest wel twee keer kijken: zand of ijs? De foto van Juliette Erkelens (uit de serie Strand) is op het strand van Zeeland gemaakt.  Het doet me denken aan het schilderij van de Poolse schilder Leszek Skurski dat ik afgelopen zomer in Marseille zag hangen. Geen zand, maar ijs.

Der Schlauch  van Leszek Skurski  (2012)
Der Schlauch van Leszek Skurski (2012)                                foto MvL

Juliette fotografeert met polaroid en daarna hanteert ze verschillende technieken, waardoor er een bepaalde sfeer ontstaat en haar foto’s iets poëtisch of mystieks oproepen. Meer zeg ik niet, anders lijkt het of ik haar werk wil aanprijzen, maar dat heeft zij (gelukkig) niet nodig.

Wat ook helpt (tegen sombere buien) is naar buiten gaan. Een frisse neus halen. Op de fiets of met de benenwagen. Hoogste tijd om naar mijn omfiets-bomen te kijken. Zouden de knoppen van de Magnolia zich al een beetje openen en misschien al bloeien? Of ben ik nu te ongeduldig?

PS  de ene Groene Vrijdag is korter dan de andere.

Zweven

 

Wijnetiket Figure Libre                         bron: decouverte-vins.com

Onstuimig en zacht, wind en buien, hoorde ik de weerman nog zeggen voordat ik de radio uitdraaide. Nadat de ergste buien voorbij waren stapte ik gisteren op m’n fiets richting de bibliotheek om wat te werken, in de hoop me beter te kunnen concentreren en me minder te laten afleiden dan thuis. Eenmaal op de fiets realiseerde ik me de luxe om tussen de buien door te kunnen fietsen. Het was zelfs even droog.

Het regende dan wel niet, maar het waaide flink. Zeg maar gerust het stormde. Zo flink dat ik met fiets en al even van de grond werd gelicht en door de lucht zweefde. Even voelde ik me helemaal vrij. Het ging heel snel allemaal. Het duurde hooguit een seconde, al leek het veel langer. Eenmaal geland moest ik denken aan mijn favoriete gedicht van Ted van Lieshout:

Buigen
Ik zweef boven iedereen uit
in het geheim – de wereld weet
nog niet precies dat ik er ben.

Ik moet soms ook nog wennen
aan mezelf, maar mijn voorsprong 
is al groot. Wie mij voorbij wil

op de fiets, moet om mij heen
in een bocht. En een bocht 
is wel een soort van buigen.

Ik kan nog zweven, maar mijn voorsprong is geslonken, ik begin zelfs achterop te raken. Tijd om een tandje bij te zetten.

Voordat ik me installeerde in een rustig hoekje van de bibliotheek, liep ik de trap op naar de kast met kinderpoëzie en ja daar stonden ze, de boeken van Ted van Lieshout. Ik pakte het eerste boek: ‘Mijn botjes zijn bekleed met deftig vel’ en bleef me verwonderen over de taal en tekeningen van Ted van Lieshout. Nieuwsgierig? Je kan zijn kindergedichten lezen op de digitale leestafel.  Het maakt dus niet uit, ook in de bibliotheek laat ik me makkelijk afleiden. Zo kom ik nooit vooruit.

De zwevende held op de afbeelding is niet Van Lieshout, maar behoort toe aan een heerlijke wijn waar je ook van gaat zweven, maar anders dan zweven boven je fiets.

Plantenjournaal- Yucca (Palmlelie)

Mijn oog viel op de volgende advertentie: ‘ Yuka, Woonplant van de Maand’

http://www.bloemenbureauholland.nl/campagne/januari-2015-yucca-is-woonplant-van-de-maand
Januari 2015: Yucca is Woonplant van de maand’     bloemenbureauholland.nl

Kamerplanten zijn weer terug. Helemaal hip (baarden geloof ik ook).  Zelfs in de PC zijn planten hip. De etalage van Dolce & Gabbana kleuren rood met geraniums, nota bene in hangmandjes uit oma’s tijd en bij Massimo Dutti staan de modepoppen voor de Yucca’s .

Van nature komen yucca’s (palmlelies) voor in warme en droge gebieden in Noord- en Zuid-Amerika. De planten hebben dikke, leerachtige bladeren met scherpe punten en witte bloemen. De bladeren groeien zo uit de aarde of aan een of meerdere stammetjes.  Uit de wind en op een zonnige plek kan je ze ook buiten houden. Hoe ouder de palmlelie hoe sterker. Van de palmlelie wordt gezegd, dat hij niet winterhard zou zijn, maar oudere exemplaren overleven strenge vorst goed en anders dek je de plant voor de zekerheid af met een bladerdek.

Het Potlood

Just the fact someone took the time to do this is awesome.

bron: http://www.dictoot.com

Even liggen de potloden er verslagen bij. De afgelopen dagen dacht ik aan vriend Stefan die tussen de bedrijven door van afgebroken takken en boomstammen uit zijn tuin menshoge potloden maakt. Dikke, dunne, kromme, geen een is er hetzelfde. Dit doet hij al zolang ik hem ken. De potloden staan fier rechtop, meestal in kleine groepjes enigszins verscholen in zijn grote tuin. Het is een koddig gezicht vooral de gekleurde punten die boven het groen uitsteken (overigens de potloden op de foto hierboven zijn niet van Stefan, die van hem zijn nog mooier).

Kleurpotloden hebben sowieso iets vrolijks, misschien omdat ze je doen herinneren aan de kindertijd of omdat kleuren gewoon een fijne bezigheid is, tenminste als niemand controleert of je wel binnen de lijntjes blijft. Tien jaar geleden zat ik in Ierland in een café, (eigenlijk zat ik veelvuldig in het café vanwege de aanhoudende regens), daar zaten mannen van een zekere leeftijd heel serieus kleurplaten in te kleuren. Ik moet bekennen dat ik wat moest gniffelen, maar tegelijkertijd dacht: waarom niet?

En dan is daar opeens het potlood als wapen. ,, …Wij zijn hier omdat de pen en het potlood uiteindelijk de sterkste wapens zijn. Het slechtste wat we nu kunnen doen is voldoen aan de verwachting van die terroristen: dat we haat en wraakgevoelens tussen bevolkingsgroepen toelaten in onze harten.” dat zei de burgemeester van Rotterdam Ahmed Aboutaleb als protest tegen de bloedige aanslag in Parijs. Hij stelde dat het doden van onschuldige mensen, waar ook ter wereld, nooit met gelatenheid mag worden gadegeslagen. En ik zat op de bank voor de tv. Had ik gisteren niet samen met m’n dochter op de Dam moeten staan?

Het was een indrukwekkende speech. Hij riep tenslotte iedereen op de tolerante samenleving te verdedigen; ,,…Niet verdeeld, maar samen. Niet met wapens, maar met woorden. Niet met haat, maar met liefde.”

Midden op de Place de la Bastille staat een boom waar de Fransen spontaan briefjes met teksten op prikken om hun medeleven te betuigen aan de slachtoffers van de aanslag in Parijs. Een briefje blijft me bij. Er stond een rood gekleurd hart op, met daarin de simpele zin: ‘ik kan niet tekenen’.

Plantenjournaal – Creeping Charlie

Creeping Charlie
Creeping Charlie                               bron:www.theequinest.com

Er bestaat een plantje, de Engelsen noemen hem de Creeping Charlie (Glechoma hederacea) , in Nederland bekend onder de naam hondsdraf, met opvallende heldere paarsblauwe bloemetjes. Het is een wilde plant, een bodembedekker en groeit (vaak spontaan) op schaduwrijke plekken.

De Creeping Charlie wordt vaak afgedaan als onkruid omdat het goed kan woekeren. De Engelsen wijden er zelfs artikelen aan ‘How to kill creeping Charlie’.  Aan onkruid kleeft iets negatiefs, iets lelijks. Dat is helemaal niet het geval met de hondsdraf. In haar bloeitijd (maart tot en met juni) kan het grote vlakken vullen waardoor de bodem met een grote blauwe waas wordt overdekt. Heel mooi.

In de homeopathie wordt gezegd dat een aftreksel van hondsdraf zou helpen tegen moeilijk te genezen wonden. De Latijnse naam is waarschijnlijk een verbastering van een heel oud gotisch woord Gunderaba dat “wonddrank” betekent. Laten we onze wonden likken door het planten van creeping Charlie.

De band van Alexander

 Knoppen in de boom foto: MvL
Knoppen in de magnolia                                                          foto: MvL

De kerstvakantie loopt teneinde terwijl het jaar 2015 net begint. De vakantie is omgevlogen.  Dit weekend kan ik misschien nog enkele van de voorgenomen dingen doen, zoals  daar is: de lentebollen planten. Dit had natuurlijk al in oktober of november gemoeten, maar wie weet, laten de bollen zich voor de gek houden en komen ze gewoon in het voorjaar uit. Het zachte weer werkt in ieder geval mee.

Daar zijn de bomen het roerend mee eens. De knoppen van bovenstaande magnolia steken hun kop al naar buiten.  Nog even en de bloemen hangen aan de bomen.  Met al die knoppen wordt dat straks een pracht gezicht. Ik ga er voor omfietsen. Tegen die tijd maak ik een lijstje voor omfiets bomen.

Nog zo’n pracht gezicht was de dubbele regenboog die ik eerste kerstdag zag.

foto (68)
Dubbele regenboog                                                  foto: Sophie van Lennep

Het was vroeg in de ochtend. De zon scheen laag door het raam, althans door het achterraam. Het raam aan de voorzijde was flink nat, het regende er pijpestelen. Ik liep weer naar het achterraam en opende het, stak mijn kop naar buiten maar geen druppel te bekennen. Even twijfelde ik aan m’n eigen totdat ik de dubbele regenboog zag.  Een sprookjesachtig gezicht. En dat op eerste kerstdag.  U begrijpt mijn kerst kon niet meer stuk.

Dat moet de Griekse filosoof Alexander van Aphrodisias ook gedacht hebben. Hij beschreef  als eerste dit fenomeen (200 na Chr.) en daarom is de donkere band tussen de beide bogen naar hem genoemd.

Plantenjournaal – Sarcococca confusa

Sarcococca confusa                                                bron: groei.nl

De Sarcococca of vleesbes is een kleine groenblijvende heester met witte bloempjes en zwarte bessen.  Goed als heg te gebruiken.  Het blad is donkergroen en glanzend. De kleine bloemen bloeien van januari tot maart. Ze vallen niet meteen op, maar ze ruiken heerlijk.  Als je een paar takjes afknipt voor binnen, geurt de hele kamer ernaar.

De Sint

Sinterklaas op het schoolplein van de Cornelisvrijschool Sinterklaas op het schoolplein van de Cornelisvrijschool            foto MvL

Hoewel ik niet meer geloof wordt ik toch altijd een beetje zenuwachtig als de kinderen beginnen te zingen op het schoolpleintje. Ik woon ongeveer op het schoolpleintje van een lagere school. Naarmate de tijd vordert en de Goedheiligman op zich laat wachten, worden de liedjes luider en luider. De kinderen worden ongeduldig en ik ook.

Terwijl de poezen Apollo en Artemis rustig voor het raam zitten te kijken naar het voor hun onbekende tafereel en de huismerel ongestoord de laatste sierappeltjes uit de tuin pikt, kijk ik ongedurig waar hij blijft. Elk jaar is het een verrassing hoe hij komt. Gebracht door de brandweer? Via een takelwagen, achterop de scooter, of in een rode Porsche (het schoolplein ligt achter de PC, meer zeg ik niet) waar de Sint opgevouwen inzat en slechts met moeite uit kon komen.

Eénmaal kwam hij op z’n witte viervoeter, een enorm paard. Toen hij wilde afstappen bleef hij met z’n voet in de beugel hangen. De Sint bungelde aan het paard, zijn rode mijter viel af, de meesters en juffen probeerden het paard, dat intussen goed onrustig was geworden, in bedwang te houden. Dat lukte niet echt.  De Goedheiligman sleepte over de grond en leek intussen op een van de bandleden van ZZ Top.  Zijn haar lekker ruig, baard scheef en z’n witte onderjurk half over z’n hoofd. De kinderen waren doodstil geworden.  Toen hij uiteindelijk zijn voet uit de beugel had weten te wurmen, viel de Sint zacht op de nog warme paardenpoep. Ook ik was stil, ik wist niet wat ik zag: het leek een scene uit een film. Lees verder De Sint

Ring der Herinnering

bron: londonist.com

Daar stonden ze, rondom The Tower of Londen. Meer dan 888.000 rode klaprozen van keramiek.  Met de hand gemaakt en één voor één geplant in drie maanden tijd. Het resultaat: … adembenemend.

Op 11 november is het Remembrance Day in Groot-Brittannië en worden de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog herdacht. Dit jaar is het 100 jaar geleden dat deze oorlog uitbrak.

bron: theguardian.com

Nu worden de klaprozen er één voor één uitgehaald, zorgvuldig ingepakt en opgestuurd aan de degene die een poppy (voor 25 pond) heeft gekocht voor het bijzondere project Blood Swept Lands and Seas of Red, ontworpen door de kunstenaar Paul Cummins en toneelontwerper Tom Piper (van de Royal Shakespeare Company). Het geld gaat naar oorlogsgerelateerde liefdadigheidsinstellingen.

Omdat de klaprozen met de hand zijn gemaakt is iedere klaproos anders en uniek, net zo uniek als iedere soldaat die voor zijn land gevallen is. Ook is het bijzonder dat het  vrijwilligers zijn die de klaprozen hebben geplant en dit project mogelijk hebben gemaakt. Als de kunstenaars Paul en Tom de rozen zelf hadden moeten planten dan waren ze drieënhalf jaar bezig geweest.

Het idee was om van de droge gracht rondom de Tower of Londen een rode zee van klaprozen te maken. Elke roos symboliseert dan een gesneuvelde soldaat van Groot-Brittannië of haar voormalige kolonies. Zie voor de symboolfunctie van de klaproos mijn blog van november 2013.

Toen Piper het archief van zijn stad Derby doorspitte, stuitte hij op een testament van een onbekende soldaat. Soldaten moesten een testament maken voor zij in het leger gingen, anders was de kans groot dat nabestaanden niets kregen wanneer de soldaten zouden sneuvelen. De onbekende soldaat had een gedicht in zijn testament opgenomen waarin hij schreef dat iedereen die hij gekend had gesneuveld was en dat zijn omgeving als een “met bloed overgoten land en een zee van rood” was. Piper gebruikte deze zin als inspiratie voor zijn project Blood Swept Lands and Seas of Red. Voor de liefhebber: onderaan deze blog het gehele gedicht van de onbekende soldaat.

In Amsterdam vond begin deze week de Nationale herdenking voor de slachtoffers van de MH17 plaats. Ik begreep dat gezocht wordt naar een passend gedenkbeeld. Zou een veld met 298 verschillende bloemen van keramiek (óf de veldbloemen van Jack Prins) op de plek waar het vliegtuig is neergestort in de Oekraïne iets zijn?   Elke bloem draagt de naam van het omgekomen slachtoffer en staat gewoon tussen het gras als één groot gekleurd veldboeket.

 ***

Blood Swept Lands and Seas of Red

The blood swept lands and seas of red,
Where angels dare to tread.
As God cried a tear of pain as the angels fell,
Again and again.
As the tears of mine fell to the ground
To sleep with the flowers of red
As any be dead
My children see and work through fields of my
Own with corn and wheat,
Blessed by love so far from pain of my resting
Fields so far from my love.
It be time to put my hand up and end this pain
Of living hell. to see the people around me
Fall someone angel as the mist falls around
And the rain so thick with black thunder I hear
Over the clouds, to sleep forever and kiss
The flower of my people gone before time
To sleep and cry no more
I put my hand up and see the land of red,
This is my time to go over,
I may not come back
So sleep, kiss the boys for me

 

Mannentrouw

bron: hoe-krijg-je-een-sixpack.info

Mijn man G. zegt dikwijls waarom noem je je blog geen Groene Maandag. Dit omdat ik mijn berichten soms verlaat publiceer of soms een weekje oversla. Discipline heet dat. Ik dacht dat ik vrij gedisciplineerd was, maar vergeleken met G. valt dat vies tegen. Zo gedisciplineerd als G. heb ik nog nooit iemand ontmoet.

Het sluipt er ongemerkt in. Met ‘het’ bedoel ik het verzaken van afspraken of voornemens. In het begin gaat het goed, maar na één keer verzaakt te hebben,  gaat de  tweede keer makkelijker en de derde keer nog easier en tenslotte heb ik van het overslaan een gewoonte gemaakt. Hoe meer ik mezelf toespreek hoe minder gedisciplineerd ik lijk te worden.

‘Waar heb je dat geleerd? ‘ vroeg ik.  ‘In dienst,’ zei G.  Maar, hoe doe je dat dan? ‘Gewoon niet nadenken en doen’ en hij ging verder met z’n buikspieroefeningen.

Plantenjournaal-Mannentrouw

Plumbago   foto MvL
Plumbago  auriculata                                                                      foto MvL

Mannentrouw (Plumbago auriculata) heeft hemels blauwe bloemen en is een groenblijvende klimplant. Trouw is de Plumbago zeker, hij bloeit in de lente tot laat in de herfst. In de herfst steken zijn bloemen met kop en schouders boven alle herfstkleuren uit. De plant komt  oorspronkelijk uit Zuid-Afrika en houdt  dus van zon, maar moet koud overwinteren (- 7C).  Het beste doet hij het in een kas.

Alleen al voor de naam wil ik mannentrouw in mijn tuin hebben, dan hoef ik verder niet na te denken.