Beetles aan het vermossen Bron: Gevonden op flickr.com
Al enige tijd ben ik aan het uitpluizen hoe ik het beste mos op een (graf)steen kan laten groeien. Niet zomaar in het wilde weg. Nee, het mos moet een specifiek silhouet op de steen volgen en toch enigszins op natuurlijke groei lijken. Een hele uitdaging. Karnemelk schijnt te helpen. Karnemelk helpt blijkbaar overal voor. Vorige week net een pak in huis gehaald om de huid te zuiveren en jeugdpuistjes tegen te gaan. Natuurlijk niet voor mezelf, hoewel, ik zou het eens kunnen proberen, misschien helpt het ook tegen pigmentvlekken, rimpels en dat soort zaken.
Bij mijn kleine onderzoek stuit ik veelvuldig op bemoste objecten. Zo ook op deze mossige Beetles. Een pracht foto, misschien een idee voor een reclame campagne voor nu nog ’s werelds grootste autoverkoper: “Volkswagen gaat over op mos”. Er bestond in België een autokerkhof, dat in 2011 helaas is opgeruimd. Niets met Volkswagen te maken, wel met Duitsland. Lees verder Auto verval→
Gewoon omdat ze te ouderwets zijn en te weinig worden gebruikt, worden ze aan de kant gezet. Ik heb het over de woorden die niet meer zijn opgenomen in de Dikke van Dale. Na 10 jaar is er weer een nieuwe papieren druk én dat in ons digitale tijdperk. Mooi. Minder mooi is dat het woord ‘zomerzotje (o)’ verdwenen is. Ook mijn laptop herkent het woord direct al niet meer: bij het tikken van de laatste letter, verschijnt er meteen een rode streep onder. Dat gaat snel. Een dwaas plantje met zo’n lieve naam kan er toch niet zomaar uit worden gegooid? Dwaas en Lees verder Zomerzotje→
Na een natte september was daar eindelijk de Indian Summer. Klinkt toch beter dan nazomer of oudewijvenzomer zoals dat hier in Nederland wordt genoemd. ‘Hoe verzin je het: oudewijvenzomer?’ Uitdrukkingen verzin je niet, die zijn er gewoon. De opleving van de zomer is fijn, het warmt op en geeft kleur aan het leven. Je zou er zomaar vrolijk van worden. Maar voordat de dag op gang komt, kleurt het nog wat flets door die zwevende waterdruppels in de lucht. De nevel heeft iets mysterieus, iets romantisch, tenminste als je daarvoor in de stemming bent. Het is eigenlijk best prettig om de dag wazig te beginnen, afwachtend wat er komen gaat en langzaam je ogen te ontluiken. Lees verder Indian Summer→
Sinterklaas op het schoolplein van de Cornelisvrijschool foto MvL
Hoewel ik niet meer geloof wordt ik toch altijd een beetje zenuwachtig als de kinderen beginnen te zingen op het schoolpleintje. Ik woon ongeveer op het schoolpleintje van een lagere school. Naarmate de tijd vordert en de Goedheiligman op zich laat wachten, worden de liedjes luider en luider. De kinderen worden ongeduldig en ik ook.
Terwijl de poezen Apollo en Artemis rustig voor het raam zitten te kijken naar het voor hun onbekende tafereel en de huismerel ongestoord de laatste sierappeltjes uit de tuin pikt, kijk ik ongedurig waar hij blijft. Elk jaar is het een verrassing hoe hij komt. Gebracht door de brandweer? Via een takelwagen, achterop de scooter, of in een rode Porsche (het schoolplein ligt achter de PC, meer zeg ik niet) waar de Sint opgevouwen inzat en slechts met moeite uit kon komen.
Eénmaal kwam hij op z’n witte viervoeter, een enorm paard. Toen hij wilde afstappen bleef hij met z’n voet in de beugel hangen. De Sint bungelde aan het paard, zijn rode mijter viel af, de meesters en juffen probeerden het paard, dat intussen goed onrustig was geworden, in bedwang te houden. Dat lukte niet echt. De Goedheiligman sleepte over de grond en leek intussen op een van de bandleden van ZZ Top. Zijn haar lekker ruig, baard scheef en z’n witte onderjurk half over z’n hoofd. De kinderen waren doodstil geworden. Toen hij uiteindelijk zijn voet uit de beugel had weten te wurmen, viel de Sint zacht op de nog warme paardenpoep. Ook ik was stil, ik wist niet wat ik zag: het leek een scene uit een film. Lees verder De Sint→
Daar stonden ze, rondom The Tower of Londen. Meer dan 888.000 rode klaprozen van keramiek. Met de hand gemaakt en één voor één geplant in drie maanden tijd. Het resultaat: … adembenemend.
Op 11 november is het Remembrance Day in Groot-Brittannië en worden de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog herdacht. Dit jaar is het 100 jaar geleden dat deze oorlog uitbrak.
bron: theguardian.com
Nu worden de klaprozen er één voor één uitgehaald, zorgvuldig ingepakt en opgestuurd aan de degene die een poppy (voor 25 pond) heeft gekocht voor het bijzondere project Blood Swept Lands and Seas of Red, ontworpen door de kunstenaar Paul Cummins en toneelontwerper Tom Piper (van de Royal Shakespeare Company). Het geld gaat naar oorlogsgerelateerde liefdadigheidsinstellingen.
Omdat de klaprozen met de hand zijn gemaakt is iedere klaproos anders en uniek, net zo uniek als iedere soldaat die voor zijn land gevallen is. Ook is het bijzonder dat het vrijwilligers zijn die de klaprozen hebben geplant en dit project mogelijk hebben gemaakt. Als de kunstenaars Paul en Tom de rozen zelf hadden moeten planten dan waren ze drieënhalf jaar bezig geweest.
Het idee was om van de droge gracht rondom de Tower of Londen een rode zee van klaprozen te maken. Elke roos symboliseert dan een gesneuvelde soldaat van Groot-Brittannië of haar voormalige kolonies. Zie voor de symboolfunctie van de klaproos mijn blog van november 2013.
Toen Piper het archief van zijn stad Derby doorspitte, stuitte hij op een testament van een onbekende soldaat. Soldaten moesten een testament maken voor zij in het leger gingen, anders was de kans groot dat nabestaanden niets kregen wanneer de soldaten zouden sneuvelen. De onbekende soldaat had een gedicht in zijn testament opgenomen waarin hij schreef dat iedereen die hij gekend had gesneuveld was en dat zijn omgeving als een “met bloed overgoten land en een zee van rood” was. Piper gebruikte deze zin als inspiratie voor zijn project Blood Swept Lands and Seas of Red. Voor de liefhebber: onderaan deze blog het gehele gedicht van de onbekende soldaat.
In Amsterdam vond begin deze week de Nationale herdenking voor de slachtoffers van de MH17 plaats. Ik begreep dat gezocht wordt naar een passend gedenkbeeld. Zou een veld met 298 verschillende bloemen van keramiek (óf de veldbloemen van Jack Prins) op de plek waar het vliegtuig is neergestort in de Oekraïne iets zijn? Elke bloem draagt de naam van het omgekomen slachtoffer en staat gewoon tussen het gras als één groot gekleurd veldboeket.
***
Blood Swept Lands and Seas of Red
The blood swept lands and seas of red,
Where angels dare to tread.
As God cried a tear of pain as the angels fell,
Again and again.
As the tears of mine fell to the ground
To sleep with the flowers of red
As any be dead
My children see and work through fields of my
Own with corn and wheat,
Blessed by love so far from pain of my resting
Fields so far from my love.
It be time to put my hand up and end this pain
Of living hell. to see the people around me
Fall someone angel as the mist falls around
And the rain so thick with black thunder I hear
Over the clouds, to sleep forever and kiss
The flower of my people gone before time
To sleep and cry no more
I put my hand up and see the land of red,
This is my time to go over,
I may not come back
So sleep, kiss the boys for me
Mijn man G. zegt dikwijls waarom noem je je blog geen Groene Maandag. Dit omdat ik mijn berichten soms verlaat publiceer of soms een weekje oversla. Discipline heet dat. Ik dacht dat ik vrij gedisciplineerd was, maar vergeleken met G. valt dat vies tegen. Zo gedisciplineerd als G. heb ik nog nooit iemand ontmoet.
Het sluipt er ongemerkt in. Met ‘het’ bedoel ik het verzaken van afspraken of voornemens. In het begin gaat het goed, maar na één keer verzaakt te hebben, gaat de tweede keer makkelijker en de derde keer nog easier en tenslotte heb ik van het overslaan een gewoonte gemaakt. Hoe meer ik mezelf toespreek hoe minder gedisciplineerd ik lijk te worden.
‘Waar heb je dat geleerd? ‘ vroeg ik. ‘In dienst,’ zei G. Maar, hoe doe je dat dan? ‘Gewoon niet nadenken en doen’ en hij ging verder met z’n buikspieroefeningen.
Plantenjournaal-Mannentrouw
Plumbago auriculata foto MvL
Mannentrouw (Plumbago auriculata) heeft hemels blauwe bloemen en is een groenblijvende klimplant. Trouw is de Plumbago zeker, hij bloeit in de lente tot laat in de herfst. In de herfst steken zijn bloemen met kop en schouders boven alle herfstkleuren uit. De plant komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika en houdt dus van zon, maar moet koud overwinteren (- 7C). Het beste doet hij het in een kas.
Alleen al voor de naam wil ik mannentrouw in mijn tuin hebben, dan hoef ik verder niet na te denken.
Assielzoekers op hek van het Spaanse enclave Melilla bron:Reuters
Het Rijksmuseum opent vanavond haar nieuwe vleugel. De Philipsvleugel toont ruim 400 zeldzame foto’s van wereldberoemde fotografen in de 20ste eeuw. Modern Times fotografie in de 20ste eeuw heet de tentoonstelling. Tot de zeldzame topstukken behoren foto’s van John Gutmann (Olympische duikster), László Moholy-Nagy (Pont Transbordeur), Man Ray’s Peggy Guggenheim, Lartigue’s vroege zelfbouw-vliegtuigjes en Joel Meyerowitz’ Moon Launch.
De hierboven afgebeelde foto hangt niet in het Rijks. Het is wel een foto uit onze moderne tijd, de 21ste eeuw. Je ziet Afrikaanse vluchtelingen over een hek kruipen van de plaatselijke golfcub in Melilla, een Spaanse enclave in Marokko, terwijl de Spaanse golfers hun balletje slaan. The Guardian noemde het een ‘botsing van realiteiten’ en TIME een ‘surreële scène’. Ik dacht, ‘in wat voor onwerkelijke wereld leven we toch?’.
Er is gedoe over de foto ontstaan, sommigen beweren dat er gefotoshopt is. Waarom zijn de vluchtelingen groter dan de golfers op de voorgrond? Persbureau Reuters is overtuigd van de echtheid van de foto. Gebruik van een telelens speelt hierbij een rol, hierdoor ‘kruipt het beeld in elkaar’. ‘T is maar dat u het weet.
In de Volkskrant van vanochtend zag ik onderstaande foto. Ik schoot in de lach, het leek of Maxima een reus was geworden naast het Japans Koninklijk paar. Vast een telelens gebruikt.
Koninklijk paar op het keizerlijk paleis in Tokio bron: RTL BLVD
In diezelfde Volkskrant had Arnon Grunberg in zijn column Voetnoot het over de Duits-Joodse schilder Felix Nussbaum, een schilder die op het punt stond door te breken, maar in de Tweede Wereldoorlog verdween, waarschijnlijk Auschwitz, en vergeten raakte. Een getuige noemde Nussbaum een onwerkelijk wezen en Grunberg concludeerde dat wij daar allemaal last van hebben: ‘Hoe langer je leeft, hoe onwerkelijker je wordt’. Nooit bij stil gestaan, maar ik moet toegeven er zit wat in. Hoe beweeg je je in deze onwerkelijke wereld, zonder je ogen te sluiten voor echte foto’s?
Plantenjournaal- Ananassalie De Salvia elegans (Ananassalie) is een feest om in je tuin te hebben. Haar bloemen kleuren fel rood in de herfst. De rest van het jaar gebruik je de blaadjes voor thee en als je over de blaadjes wrijft, komt er een heerlijke ananasgeur vrij. De prachtige bloemen kan je ter versiering in de thee gooien, op een chocoladetaart strooien of in het deeg van een cake versnipperen.
Salvia Elegans foto: MvL
De ananassalie is niet winterhard, dus je kan hem naar binnenhalen of ’s winters bedekken met wat bladeren en op een beschutte plek zetten. De salie houdt van halfschaduw en je moet hem een ruime plek gunnen, hij kan wel 1 meter hoog worden.
Voor een tergend langzaam dier reist de schildpad van Fabre aardig wat. Van Belgie, Amsterdam naar de Côte d’Azur. In 2011 zag ik haar voor het eerst op de Apollolaan in Amsterdam tijdens de ArtZuid expositie. Het tafereel stemde meteen vrolijk. Er gingen geruchten dat het kunstwerk aangekocht zou worden, maar opeens was het weg.
Ik miste het als ik langs reed op de fiets of in de auto, maar na verloop van tijd gaat het gemis over en ben je ’t vergeten. Zoals dat met (bijna) veel dingen gaat. Het weerzien drie jaar later in St-Paul-de-Vence was een aangename verrassing. De twee zien er pico bello uit en dat is wel eens anders geweest. Oorspronkelijk stonden ze in Nieuwpoort aan de Belgische kust, waar zee, wind en regen het brons zo aantastte dat ze beiden zwart als roet waren geworden. Gevaarlijk vanwege de discriminatie. Nee, het was gewoon lelijk en de kosten om ze telkens op te lappen resen de pan uit. Dus moesten ze op reis.
De kunstenaar vond dat moeilijk, hij wilde over zee uit blijven kijken. De oorspronkelijke plek hoorde en was onderdeel van het kunstwerk. Op de Apollolaan was weinig strand of zee te bekennen. Gelukkig kijken de reuzen schildpad en haar ruiter nu weer naar zee. En wat voor zee? Zo blauw, zo blauw.
Plantenjournaal-Gaura
Gaura (roze paarse bloem) Foto: MvL
Het leek in oktober nog zomer aan de Franse Zuidkust. De gaura (Prachtkaars) stond nog steeds mooi te wezen in het decor van groene palmen. Ook in Nederland groeien ze best. Ze willen wel op een zonnige plek staan. Met zijn ijle groeiwijze is hij(vooral de witte gaura lindheimeri) goed met siergrassen, lavendel of ijzerhard te combineren.
Gaura lindheimeri bron: plantnu.nl
Het zijn langbloeiers (soms tot oktober). Voor de winter kunnen ze het best afgeknipt worden vlak boven de grond, om zoveel mogelijk energie te sparen voor de winter. Bij strenge winters is het raadzaam de plant af te dekken.
Iedereen kent vast het fenomeen van een lied dat uren in je hoofd blijft zitten. Soms is dat prettig en soms bloedirritant. Zeker als het om een vervelend lied gaat, denk aan ‘Heb Je Even Voor Mij’ van Frans Bauer.
Gisteren liet mijn dochter een you tube filmpje zien waarin heel wat wereldsterren meespelen om één regel van The Beach Boys-klassieker ‘God Only Knows’ mee te zingen. Ik zag Pharrel Williams, Stevie Wonder, Chris Martin, One Direction en Sir Elton John voorbij komen en allemaal onder begeleiding van een 80-koppig BBC orkest. De videoclip is al behoorlijk indrukwekkend en het lied niet echt vervelend. Integendeel.
Het is het refrein dat in m’n hoofd blijft hangen ‘God only knows what I’d be without you’. Niet zo gek want de rest van de tekst ken ik nauwelijks. Dat schijnt zo te werken bij een brain itch of muziek oorwurm zoals dit verschijnsel wordt genoemd. Vrouwen hebben er meer last van dan mannen. Iedereen heeft zo zijn eigen liedjes die blijven hangen, maar er is wel een overeenkomst te vinden tussen al die oorwurmen. Het gaat om liedjes met een eenvoudige structuur: een pakkende melodie die makkelijk mee te zingen is.
Maar na een dag wil ik er wel eens vanaf. Hoe? Het internet geeft een aantal tips:
‘Maak je er niet druk om, meestal verdwijnt een oorwurm vanzelf weer.’ Niet dus.
‘Omarm’ de oorwurm: zing het liedje helemaal uit (zorg dat je de hele tekst kent) zodat het afgemaakt wordt in je hoofd.’ Ik ken het lied inmiddels uit m’n hoofd maar de tekst blijft maar hangen.
‘Zoek een ander liedje of nieuwe melodie om te zingen of neuriën.’ Tja, en dan een nieuwe oorwurm oplopen.
‘Ga iets doen, een activiteit of iets wat afleidt.’ Ik besluit de tuin in te gaan. Er liggen al weken bollen te wachten om geplant te worden. Wie schetst mijn verbazing eenmaal in de tuin aangekomen? Wat kom ik tegen? Je gelooft het niet: een oorwurm.
Oorwurm Bron: Beesies.nl
Het beesie ziet er niet echt sympathiek uit met die knijptang achter en lange sprieten voor. Eigenlijk heel eng. Hij lijkt eerder bang voor mij, dan ik voor hem. Hij zet het meteen op een rennen wanneer hij mij ontdekt. Het schijnen toch sympathieke beestjes te zijn en nuttig bovendien. Ze eten bladluis en ander ongedierte. Zijn net als wij omnivoor en zorgen goed voor hun kinderen. De tang gebruiken ze als vork of om soortgenoten de wacht aan te zeggen. Ik besluit de oorwurm te omarmen en het helpt, m’n hoofd is weer leeg.
Ik las in het Parool dat Willem-Alexander op zoek is naar tijdelijke kantoorruimte omdat z’n huis in Wassenaar wordt verbouwd. Paleis Noordeinde en Paleis Huis ten Bosch, noch het Paleis op de Dam bieden soelaas. De koning werkt nu nog vanuit Paleis Noordeinde, maar dat wordt te klein volgens het Rijksvastgoedbedrijf. Daarom laat Koning Willem- Alexander in zijn achtertuin een paar containers plaatsen en gaat daar kantoor houden. Je denkt dan al gauw: praktisch en voordelig opgelost. Dan blijken die containers 4 ton te kosten en komen er weer Kamervragen.
Voordat de koning het hazenpad moet kiezen, een tip: Kijk eens rond op Paleis Soestdijk. Dit paleis staat nagenoeg leeg, behalve dat er kunst van Klaas Gubbels hangt wat de werksfeer alleen maar ten goede komt. Het paleis is wat gedateerd, maar Gubbels fleurt de boel helemaal op (Gubbels in Oranje).
Née de la Terre, Klaas Gubbels Foto MvL
Bij toeval liep ik daar een jongeman van Rijksvastgoedbeheer tegen het lijf. Hij gaf mij een rondleiding door het paleis en vertelde alle ins en outs van het gebouw en zijn bewoners. Als ik toen geweten had dat onze koning kantoorruimte zocht, had ik natuurlijk meteen mijn idee geopperd. Het voormalige werkvertrek van Bernard, de mooiste ruimte van het paleis, leent zich bij uitstek voor een werkkamer van Willem-Alexander. Prachtig uitzicht en de gehele glaswand kan de grond inzakken om zo de tuin in te stappen voor een wandeling en te genieten van de koffiekannen van Gubbels. Wat wil een koning nog meer?
Plantenjournaal – Hazenpootje Op de inimini kwekerij De wilde Akelei, in de tuin van de pastorie tegenover Hotel van der Werff op Schiermonnikoog, vond ik het Hazenpootje Trifolium arvense Hasen-Klee. ‘ Een plantje om verliefd op te worden’ stond er op het bakje. En nu staat het pootje op mijn daktuin en elke keer als ik hem zie, smelt ik.
Hazenpootje Foto MvL
Het is zo erg dat ik het even moet aanraken als ik voorbij loop. En dan te bedenken dat velen het zien als onkruid. Het bloeit lekker lang, van juli tot oktober, houdt van de zon en wordt ongeveer 20 cm groot.
De Akelei op Schier kweekt zelf de wilde planten en heeft een zeer groot assortiment Achter De Akelei, zit het één-mans-team Henno, overdag bij de planten en aan het einde van de dag trekt hij z’n zwarte pak aan om de slibtongen bij Van der Werff te serveren. Het was nog wel een kleine kunst om 20 kleine plantjes in de koffer mee te nemen op de boot zeker als je altijd te veel bij je hebt. Gelukkig pakt Henno het handig in.
Groene Vrijdag 